Rondreis Montenegro | National Park Biogradska Gora
Deel 3. Vanuit Podgorica stonden er nu twee natuurgebieden op de planning. De eerste was het National Park Biogradska Gora. De route van Podgorica naar Kolasin is echt onbeschrijfelijk mooi. De hele rit was langs de indrukwekkende de Morača Canyon met de mooiste stops tussendoor. Alleen deze route maakt een bezoekje aan Montenegro al waard.
Vanuit Podgorica reden wij door naar het eerste Nationale Park wat we gingen bezoeken. Deze route, langs de Morača Canyon is echt zo mooi en indrukwekkend! De hele tijd rijd je langs een kraakheldere Morača rivier en zie je uren de prachtigste berglandschappen. Onderweg zijn we een paar keer gestopt om even van wat langer te kunnen genieten en een stukje te wandelen. Wat zeker een aanrader is is om even te stoppen om de Canyon goed te bekijken bij onderstaande coördinaten. Dat is de locatie van de parkeerplaats waarbij je een route kan lopen, de wit met rode cirkels aangegeven route. Onderweg kwamen we een man tegen die ons aanbood om ons met zijn jeep naar boven te brengen, we hebben hem naar even bedankt en zijn terug naar de auto gelopen. De route is namelijk vrij lang en zoveel tijd hadden we niet.
Wat we wel hebben gedaan is met de auto naar boven gereden, oké wij zijn hélemaal naar boven gereden wat achteraf niet helemaal de bedoeling leek te zijn.. Een heel stijl, ongelijk zandweggetje bracht ons uiteindelijk naar een flinke klim voor onze Toyota Yaris naar een open weide met een paar leegstaande en hier en daar een bewoond huis. Ondanks dat het een prachtige route was, een beetje benauwend ook, zouden wij aanraden om gewoon direct bij de parkeer mogelijkheid, via onderstaande coördinaten, te stoppen. Door het bos wandel je een stukje naar beneden en kom je bij de prachtige brug aan, Danilov Most. Als je dan weer het kleine, niet heel goed zichtbare pad naar beneden klimt kom je op een van de meest mooie plekjes ooit. Een privestrandje onderaan de Danilov Most. Wij hebben een duik, of naja duik.. een zwempoging, al genoot Mika zichtbaar meer van het water dan ik.. Want het water is echt ijs en ijskoud. Maar het was het meer dan waard!
Locatie brug: Danilov Most, coördinaten: 42.725352, 19.362604
Het avontuur wat Kamp Janketic heet
Na een heel verfrissende zwempartij reden we weer verder langs de Moraca Canyon door naar het National Park Biogradska Gora. We hadden hier voor twee nachten een blokhutje op een camping gehuurd. Eenmaal aangekomen in het park, en de drie euro park toeslag betaald te hebben, informeerde we bij de toeristen balie waar onze camping was. De medewerkster vertelde ons dat het zo’n 7-8 kilometer naar boven rijden was maar dit alleen te bereiken was met een Jeep.. ‘Of een toyota yaris’ dachten we nog aangezien onze witte vriend alle andere routes ook makkelijk aan kon. Maar naar twee bochten moesten we helaas concluderen dat de medewerkster, uiteraard, gelijk had. De weg was zo ongelijk, had teveel grote diepe gaten en rotsen die uitstaken, dit is echt niet met een gewone auto te doen. Dus moesten we zoals de medewerkster had verteld, toch echt die twee uur durende wandeling maken. Een kleine funfact: het was al half 5 s’middags, we hadden alleen een ontbijtje achter de kiezen en moesten voor twee dagen spulletjes in één rugzakje stoppen.. Dus bewapend met een overvolle rugzak, een spiegelreflex camera in de hand, een linnen tasje en een zak muesli in de hand (want ja we hadden trek en nog geen boodschappen gedaan..) vertrokken we naar boven. Ik moet eerlijk bekennen, ik vond het loei zwaar. Halverwege was ik echt in staat om om te draaien, naar beneden te wandelen en in de auto te slapen. De muesli had wel wat gevuld maar het was nog steeds, niet te vergeten 35 graden, hadden maar twee doppers met water mee en laten we eerlijk zijn echte getrainde bergbeklimmers zijn we nou ook niet bepaald. Maar eenmaal boven, binnen 1,5 uur dus een prima score, was ik de wandeling alweer vergeten. Wát een fantastische plek om te slapen! Bovenop een van de prachtige bergen midden in het National Park Biogradska Gora. De gastvrouw ontving ons zo enthousiast, liet ons onze kleine slaapplek (omgedoopt tot hondenhok) zien en vertelde dat we om half 7 aan konden schuiven voor het diner. Daarna wees ze naar het topje van de berg ‘Wandelen jullie nog voor het eten even daar heen? Daar is echt een prachtig uitkijk punt, een route van 20 minuutjes lopen, ik zie jullie zo!’ Ik wist niet of ze niet had gezien dat mijn tong al op mijn schoenen lag maar nu wilde we ons niet laten kennen dus begonnen dapper aan de route. Boven was het uitzicht inderdaad prachtig en mega wijds. Maar we zijn wel stiekem weer omgedraaid en naar beneden gelopen ipv de hele route te wandelen 😉
In het laatste zonnetje aten we heerlijke nationale kaas en ham op zoete broodjes met een komkommer/tomaten salade. Iets wat je echt overal bij krijg, zelfs bij het ontbijt! Genoten we van de zonsondergang en baalde daarna dat de temperatuur zakte tot onder de 10 graden (de koudste zomernacht dit seizoen vertelde ze de volgende ochtend) dat we niet beter voorbereid waren op deze verblijfplaats en dus geen lange broek mee hadden. Maar voordat we dat überhaupt helemaal konden bedenken hadden ze binnen, in een soort gezellige skihut, al de houtkachel aangedaan. Heerlijk! Rond half 10 konden we onze ogen niet meer open houden en wilde onze benen graag een horizontale positie innemen dus doken we ons bed in. Slaapt dus echt top, zo’n honden hok 😉
Avontuur nummer 2: een route van 25 kilometer
De volgende ochtend stond er om 9 uur een heerlijk ontbijtje voor ons klaar, weer met de nationale kaas maar dit keer op een soort oliebol met bramen jam en honing. Super lekker maar ik weet wel, als ik hier zou wonen zou ik flinke dijen hebben.. We hebben de hele dag namelijk gered op de 4 oliebollen.. Na het ontbijt wees onze gastvrouw, wat stom dat ik haar naam niet heb gevraagd, een mooi wandel route aan. Met goede zin vertrokken we in de richting van het wandelpad en genoten van elk mooi uitzicht. Maar naar een aantal bergen om en over te zijn gelopen vroegen we ons ineens af hoelang deze route eigenlijk zou zijn.. Het eindpunt wat onze camping vriendin had aangewezen op de kaart was een tv toren. Waar je dus blijkbaar niet, ik herhaal je NIET op het terrein mag. Dit weet ik zo goed omdat wij dit wél hebben gedaan.. Wat een militaire basis bleek te zijn en zij niet geheel blij waren met de onaangekondigde gasten.. 😉
Beneden was een meer waar we even in wilde zwemmen voordat we terug zouden lopen maar het was niet echt heel schoon water dus die steile klim was het niet helemaal waard.. Want we hadden namelijk nog een flinke terug weg voor de boeg, de route bleek namelijk achteraf 25 kilometer te zijn.. Je merkt wel weer hoe goed voorbereid wij steeds waren 🙂 Maar genieten was het zeker! s’ Avonds stond er verse forel, door de vader en broer vers gevangen op het menu. Moeders is echt een uitstekende kok want dit was de lekkerste forel die we allebei ooit op hadden. Dit keer hielden we het al helemaal niet lang vol en ging het lampje in ons hondenhokje om 9 uur al uit. Wij vonden het National Park Biogradska Gora echt onwijs mooi en na totaal zo’n 40 kilometer hadden wij ook het gebied aardig goed te hebben gezien 🙂
Benieuwd naar onze route en overnachting tips? Denk je nou huh deel 3? Yes deel 1 en deel 2 staan allebei namelijk al online!